Ingurumenaren historiak aurrerapen aparta izan du azken bi hamarkadetan. Zentzu horretan, zientzia paleoklimatikoen aurrerapen izugarriek Erdi Aroko populazioen bizitza garatu zen ingurunea askoz ere modu zehatzagoan ulertzea ahalbidetu dute. Bereziki, berotze (VI. mendetik XIII. mendera) eta hozte (XIV. mendetik aurrera) faseen segida erabakigarriak izan ziren Europako gizarteen nekazaritza garapenean eta, beraz, garapen ekonomikoan. Aldi berean, fenomeno zehatzak, hala nola sumendien erupzio handiak edo 1315-1317ko Europa iparraldeko gosete handia, zehatz-mehatz aztertu dira. Ingurumen-baldintzek, giza jarduerarekin batera, Europako paisaien eraldaketan eragin zuten. Paisaia horien ezaugarri nagusiak, oro har, IX-XIII. mendeetako nekazaritza masiboa eta hurrengo mendeetako ekoizpen-espezializazioa izan ziren. Eraldaketa horiek neurtzea funtsezkoa da, baita eskualdeetako ekosistemak gero eta konplexuagoak diren gizarteen eskakizunetara nola egokitzen diren azaltzea ere. Behe Erdi Aroko pandemiek eta, bereziki, izurriteak agerian uzten dute garrantzitsua dela animalien munduaren eta gizakien arteko elkarrekintza sakona aztertzea, maila mikrobiologikotik hasi eta etxeko animaliekiko harremanetaraino. Erdi Aroan bezala, aldi gutxitan gizakiaren eta naturaren arteko inbrikazioa hainbeste aldatu da eta historialariek sakon azaldu behar dute. Aste honen helburua ingurumenaren historiaren ikuspegi berri hauen aberastasuna hainbat agertokitan behatzea da.